Í Mogganum á Laugardagin kom grein sem Gunnar Friðriksson mótorhjólalögreglumaður skrifar undir yfirskriftinni "Torfærumótorhjólin af hesta- og göngustígum" þar sem hann kemur meðal annars inn á að ’Plássleysið er sambærilegt við að öllum sem stunda fótbolta á höfuðborgarsvæðinu væri gert að nota tvo fótboltavelli.‘ Lesið greinina hér fyrir neðan.
HREYFING og útivera er allra meina bót og hér á suðvesturhorni landsins er aðstaðan orðin einstaklega góð. Á undanförnum árum hefur hundruðum milljóna verið varið í að leggja göngu- og hjólastíga og hestareiðgötur innan borgarinnar og í nágrenni hennar. Fólk getur nú farið á hjóli, hestum eða tveimur jafnfljótum hvert sem það vill á þar til gerðum götum og stígum, en það sitja ekki allir við sama borð.
Einn hópur hefur þó orðið útundan. Torfærumótorhjólakarlar og -konur sem sum nota gangbrautir, göngustíga og hestastíga til að iðka vélhjólaíþróttina. Þegar hafa orðið slys á hestamönnum þegar hestar þeirra hafa fælst við að mæta mótorhjólum á hestastígum og einnig eru dæmi um að gangandi vegfarendur hafi orðið fyrir torfærumótorhjóli á göngustíg. Ökumenn torfærumótorhjóla verða að átta sig á því að þegar þeir aka á stígum og svæðum sem ekki eru ætluð mótorhjólum bera þeir einir ábyrgðina. Ef ökumaður hjóls veldur tjóni ber hann sjálfur alla fjárhagslega ábyrgð þess og ef annar vegfarandi verður fyrir skaða hefur hann kröfurétt á ökumanninn sem gæti numið milljónum. Þeir sem eiga og nota torfærumótorhjól verða að endurskoða framkomu sína og hátterni annars er ekki spurning um hvort heldur hvenær alvarlegt slys kastar rýrð á vélhjólaíþróttina í heild. Vélhjólaíþróttaforustan reynir sitt besta til að bæta úr aðstöðuleysi en hana vantar tilfinnanlega fjármagn til framkvæmda.
Fjölmargir aðilar ættu að sjá hag sinn í að byggja upp aksturssvæði fyrir þessa nýju og skemmtilegu íþrótt. Ef heilbrigðis- og tryggingamálaráðuneytið legði fé í uppbyggingu stíga og svæða mætti koma í veg fyrir mörg óhöpp og slys á göngustígum og hestareiðgötum. Umhverfisráðuneytið gæti skipulagt vegi og götur eða hannað svæði með þarfir og óskir mótorhjólamanna í huga, þá væru torfæruhjólin ekki á stígum ætluðum öðrum íþróttum hvað þá að stunda utanvegarakstur í óspilltri náttúru. Fjármálaráðuneytið fær bæði tolla og virðisaukaskatt af innfluttum mótorhjólum, bætt aðstaða iðkunar myndi hvetja til fleiri ökumanna og aukins innflutnings. Jafnvel samgönguráðuneytið ætti að sjá kosti torfærusvæðis, ráðuneytið fær 40% af verði hvers bensínlítra og miðað við stærð hjólanna þurfa þau lygilega mikið bensín á góðum degi. Ef þessi ráðuneyti tækju sig saman um úthlutun fjármagns til að skapa aðlaðandi aðstöðu fyrir iðkendur íþróttarinnar er næsta víst að mörg vandamál leysist í einu. Innan vélhjólageirans vantar hvorki þekkingu né vilja til að framkvæmda og erlendis sjá iðkendur sjálfir ósjaldan um gerð aksturssvæða og mótorhjólastíga fyrir ríki og borg með frábærum árangri.
Í Morgunblaðinu fyrir skemmstu var bent á samtök í Bandaríkjunum þar sem mótorhjólafólk sjálft hannar og byggir upp svæði og stíga með gróðurvernd og öryggi notenda að leiðarljósi. Þessi samtök, National Off-Highway Vehicle Conservation Council (www.nohvcc.org), eru rekin fyrir opinbert fé og fengu nýverið 290 milljónir bandaríkjadala til að vinna að slóðagerð, öryggismálum og skipulagningu torfærusvæða. Gera má ráð fyrir að nýúthlutuðu aksturs- og snjósleðasvæði í Jósefsdal nægi um tíu milljónir til viðunandi uppbyggingar. Tíu milljónir er ekki há upphæð til að tryggja öryggi hestamanna og þeirra sem nota göngu- og hjólastíga.
Um 3000 einstaklingar stunda torfærumótorhjólaíþróttina, um það bil 1% þjóðarinnar, en ekkert er gert fyrir þennan hóp. Ökumenn eru ábyrgir fyrir slysum og tjónum sem þeir kunna að valda, hinir réttu notendur stíga og gatna munu kvarta og ef til vill verða gróðurskemmdir en varla er við ökumennina eina að sakast? Árið 2005 voru flutt til landsins um það bil 1000 torfærumótorhjól eingöngu ætluð til torfæruaksturs utanvegar. Af þessum tækjum hafa innflutningsgjöld og virðisaukaskattur numið 400–600 milljónum og runnið beint í ríkissjóð (á einu ári). Flestum hlýtur að þykja eðlilegt að hluti þessa fjár fari í forvarnir og uppbyggingarstarf? Það mátti heyra urg hjá hestamönnum þegar skeifur voru skattlagðar til reiðstígagerðar en þeir peningar eru aðeins lítið brot af þeirri upphæð sem vélhjólamenn borga árlega í ríkiskassann.
Ef skoðaður er innflutningur mótorhjóla, kostnaður af keppnishaldi og uppákomum sem vélhjólafólk hefur staðið fyrir á síðustu fimm árum má áætla að um og yfir tveir milljarðar hafi skilað sér í ríkiskassann. En stjórnvöld draga lappirnar þegar komið er að því að endurgjalda þetta framlag. Í ráðherratíð Sivjar Friðleifsdóttur hjá umhverfisráðuneytinu var þó lögð til ein milljón til uppbyggingar á mótorcrossbraut á Álfsnesi. Þessari milljón var vel varið því þarna hefur verið mikið ekið síðustu þrjú árin. Brautin er samt of lítil og svæðið engan veginn nægilega stórt fyrir alla iðkendur íþróttarinnar. Plássleysið er sambærilegt við að öllum sem stunda fótbolta á höfuðborgarsvæðinu væri gert að nota tvo fótboltavelli.